Poród, szpital- wrażenia?

W końcu troszkę czasu, żeby coś napisać, malutka śpi, tata wyjechał w delegację, a mama ma chwilkę dla siebie.

Więc zacznijmy od początku, jakie mam wrażenia dotyczące porodu i pobytu w szpitalu? Na pewno nie zapomniane! Na dzień dzisiejszy nie chce nigdy więcej rodzić, wiem, że było warto, bo mam śliczną kruszynkę, ale nie.. Przerosło mnie to. 

Jak to się zaczęło? W piątek dostałam skurczy (szły z krzyża) były regularne, mniej więcej co 6minut i z skurczu na skurcz coraz mocniejsze. COŚ mi poleciało, więc myślałam, że odeszły mi wody, więc pojechaliśmy do szpitala. Przyjęli mnie na oddział, Przemka wyrzucili. Zrobili KTG - zero akcji porodowej. Badanie - rozwarcie na 1 palec, lekarz będący wtedy na dyżurze stwierdził, że OWSZEM WODY SIĘ SĄCZĄ. Oddelegowali mnie na sale i kazali leżeć, stwierdzili, że albo się wyśpię, albo urodzę. O 2 zaczęłam krwawić, poszłam do położnej ona na to nic, kazała ubrać wkładkę i leżeć. Ból się nasilał, panie na sali mówiły, że te bóle to nic w porównaniu z porodem, nie wierzyłam ich, a raczej nie potrafiłam sobie wyobrazić, że coś może bardziej boleć. Nie spałam nawet minuty. Rano znowu wzięli mnie na KTG, po raz kolejny - zero akcji porodowej, rozwarcie się nie zmieniło. Zdecydowali, że podadzą mi kroplówkę na wywołanie. Położna mnie zmierzyła i stwierdziła, że chyba będzie duże dziecko, lekarz na to, że nawet 3,5kg nie będzie miało - OKEJ. Kazali iść zjeść śniadanie i przyjść na kroplówkę, tak też zrobiłam. Zmienił się lekarz dyżurujący i on natomiast stwierdził, że WODY MI NIE ODESZŁY, PĘCHERZ JEST CAŁY, ROZWARCIE NA 1CM, ZERO AKCJI PORODOWEJ, więc nie ma po co podłączać kroplówki mam się położyć i czekać. Dodam, że ból się nasilał, a podczas badania pęcherza spadłam prawie z fotela. Poszłam się położyć, z bólu nie płakałam- wyłam. A oni nic, zero reakcji. Dostałam obiad który z trudem zjadłam bo wyginało mnie na wszystkie strony. Ok. 14:30 przyszła po mnie położna, że wywołujemy. Akurat  przyjechał Przemek, zapytalam czy może być ze mną - nie odmówiła co mnie aż zszokowało, ale godzine musiałam poleżeć sama, żeby mnie zbadali, zrobili KTG itd. O 14:45 dostałam kroplówke i wtedy się zaczęlo. Skurcze coraz silniejsze, częstsze. Co 3minuty. Aparat KTG nadal nie wykazywał akcji porodowej. Robiłam wszystko żeby zmniejszyć ból, leżałam, przekręcałam się, chodziłam, skakałam na piłce, Przemek masował, ale NIC nie pomagało. Po kolejnym badaniu i tak nic się nie ruszyło. Lekarz przebił pęcherz płodowy - wody poleciały, ZIELONE. Dalej pamiętam wszystko jak przez mgłę, pamiętam niesamowity ból, Przemka który kazał mi oddychać. Czy krzyczałam? Na początku parę razy głośniej krzyknęłam, potem już nie miałam na to siły. Po 4h przyszedł lekarz zbadał mnie, rozwarcie na 3palce, bóle okazały się nie być bólami porodowymi, zero postępu porodu. Zapytanie czy zgadzam się na cesarskie cięcie. Jeszcze nigdy odpowiedziałam tak zdecydowanie. Podpisałam zgodę, podłączyli mi cewnik, zabrali na blok. Tam anestezjolog próbował podać mi znieczulenie w kręgosłup. Trudno było, kazali mi się rozluźnić, ale jak, skoro skurcze już nie puszczały, tylko nachodziły i nasilały się? W końcu się wkłuli, poczułam przyjemne ciepło i potem to już nic nie czułam. A o 19:33 usłyszałam cudowny krzyk Lenki, pokazali mi ją - najśliczniejsza osóbka na świecie! Ważyła 4030kg. miała 57cm i cudowne długie włoski. Dostała 10punktów. Mnie zostawili i szyli, Lenka poszła z Przemkiem na badania. Jaka ulga, że wszystko z malutką w porządku. Ja po wszystkim, tam gdzie nie byłam znieczulona trzęsłam się jak galareta. Przenieśli mnie na salę pooperacyjną, przyszedł Przemek, potem pielęgniarki przyniosły Lenkę. Przemek popłakał się ze szczęścia, że ma takie dzielne kobiety. 

Szpitala nie wspominam dobrze, z resztą jak zawsze. Zagłodzili mi prawie Lenkę! Miałam pokarm, ale mało, nie wystarczało to malutkiej więc była głodna i krzyczała. Pielęgniarki na siłę kazały mi karmić, nie chcieli jej dokarmiać. A malutka cierpiała. We wtorek pielęgniarka przyszła i powiedziała, że jaka ze mnie matka, że nie mam serca, że głodzę własne dziecko. Wyrwała mi malutką i jak wychodziła to komentowała "widzisz jaką masz matkę? nawet nakarmić Cię nie potrafi" - to wystarczyło. Zaczęłam płakać, trząść się, akurat przyszedł ordynator na obchód kazał przełożonej pielęgniarek to wyjaśnić, ja dostałam tabletkę na uspokojenie. A ona? Później już była milutka, po prostu do rany przyłóż. 

Od środy jesteśmy w domku, powoli się przyzwyczajamy. Malutka przez pierwszy dzień cały czas była głodna, jadła jakby na zapas. Teraz to już się troszkę unormowało, jemy co 2-3h, a dziś w nocy dostała jedną butlkę i to o 4. Jesteśmy po 1 wizycie położnej, dzisiaj będzie kolejna. Mówiła, że za ciepło ją ubieram i kazała ubierać same body i skarpetki.. Nie wytrzymałam i i tak ubrałam ją w śpioszki, no bo malutka lubi ciepło i jak chociaż troszkę jej zimno to dostaje czkawki. No i przez te rady położnej malutka ma katarek. Wczoraj byliśmy na pogotowiu, bo nie widzieliśmy, czy to można tak zostawić. Powiedzieli nam, że mamy tylko odciągać katar i we wtorek / środe mamy iść na kontrolę do pediatry.

Tatuś dziś o 5 wyjechał do Niemiec. Kosztuje nas to dużo łez, ale poradzimy sobie, damy radę. Kochamy się i to najważniejsze. Jest szansa, że może uda mu się wrócić na weekend do nas. Jejku, tak bardzo bym tego chciała. 

Jesteśmy naprawdę szczęśliwą rodzinką!!! ;))